Papatyanın yapraklarındaydı umutlarımız;
O kadar ürkek,
O kadar narin...
Kelebeklerin ömrü kadarmış nefesimiz;
Almaya gücümüz yetmedi.
Dilek taşlarıyla tutulduk denize
Boğulacağımızı hesaba katmadık.
Ağaçlara rengarenk mendiller bağladık,
Soldu yüreğimiz dalından,
Son umutlarımız da tükendi,
Kırgınlıklarımıza sarılırken...
Sessizdi gözyaşlarımız;
Sol yanımızdaki boşluğa akarken
Dillerimiz mahkûmdu.
Bin ah ile
Suskunluğa sevdalanmıştık çoktan..
Yorumlar
Yorum Gönder