Odanın ortasında bir noktayım.
Sessizliği dinliyorum şarkıların
Sessizliğini odanın
Nefessiz duyuyorum.
Nefes alıyor sarı ampul ışığı
Duvarlar kapatıyor acıları
Anahtarı elimde kapıların lâkin;
Kalpler paslı.
Kalpler;
Yandı.
Yakanlar kalanlara acılar bıraktı
Acılar;
Kalanlara umutsuz
Maviden başka siyah rıhtımlar yaşatacaktı.
Yaşamak şimdi
Anlamsız zamanlarda
Anlamlı hayatlar için
Kendini anlamaktı
Zaman vakitle huzur;
Az insan ile eş anlamlı
Az insan kalabalıklar arasında
Ufacık kaldı.
Kalabalık çıkarlara
Baharlar bile şaştı kaldı
Nasıl olur da yağmurlar
Kötü insanları da ıslatırdı
Kötü insanlar kandırdı
İyiler kandı
Lâkin ince düşünenler
Kırmamak için bulutlar gibi
Her vakitten farklı
Gecelerde susarak yandı.
Hâr oldu cümleler hiçliğe vardı
Lâl oldu gönüller sükûta sardı
Küçük gibimsi güzel günler
Güzel gönüllerin ardında yara kaldı.
Yaralar yalanlarla hep vardı
Hem asıl yaralayan yalanlardı.
Bunca yalan varken
Söylesene nasıl olur da kalpler
Yaralanmazdı.
Söylemek sana hiç bu kadar yakışmamıştı;
Bir daha söylesene;
Sende güzel zamanları
Yaraladın mı?
Bir de gök kuşağı vardı
Onlar yağmur ile güneşin kavuşma anıydı
Çok söylettim sana da ama
Söylesene kalpte yağmurken sen
Hiç güneşin oldum mu?
Yorumlar
Yorum Gönder